emailvision.org

In het verleden was wetenschap en onderzoek rond psychische stoornissen niet zo adequaat als nu. Als gevolg hiervan is de omgang met mensen met een psychische stoornis (ODGJ) vaak willekeurig en sadistisch te noemen. Een daarvan is een lobotomie of leukotomie. Lobotomie is een vreselijke hersenoperatie uit het midden van de 20e eeuw die tegenwoordig niet meer wordt beoefend. Hoe verliep de procedure en wat waren de resultaten? Luister hieronder, ja!

Wat is een lobotomie?

Lobotomieën zijn hersenoperaties voor patiënten met psychische stoornissen zoals schizofrenie, depressie, bipolaire stoornis en PTSS. De initiatiefnemer is een neuroloog uit Portugal, António Egas Moniz genaamd. Deze procedure werd later ontwikkeld door neurochirurgen over de hele wereld, waaronder Walter Freeman uit de Verenigde Staten. Lobotomieën werden op grote schaal toegepast van 1935 tot de jaren tachtig.

Het doel van een lobotomie is om psychiatrische patiënten te "kalmeren" door hersenweefsel in de prefrontale kwab, die zich aan de voorkant bevindt, te beschadigen of te snijden. Omdat men in het verleden dacht dat psychische stoornissen werden veroorzaakt door overmatige emoties en reacties van een persoon. Dus het doorsnijden van de netwerken van de prefrontale kwab van de hersenen zal naar verwachting in staat zijn om het "overschot" van deze emoties en reacties te elimineren. Op die manier wordt de patiënt rustiger en gemakkelijker te controleren.

Hoe wordt de lobotomieprocedure uitgevoerd?

Bij het begin van de toepassing van de lobotomie wordt de schedel van de patiënt aan de voorkant geperforeerd. Vanuit het gat injecteert de arts een vloeibare ethanol om de vezels in de prefrontale kwab te vernietigen. Deze vezels verbinden de prefrontale kwab met de rest van de hersenen.

Later werd deze procedure geüpdatet door de voorkant van de hersenen te beschadigen met ijzerdraad. Deze draad wordt ook door het gat van de schedel gestoken.

Alsof deze twee methoden nog niet sadistisch genoeg waren, bedacht Walter Freeman een nieuwe, meer controversiële methode. Zonder gaten in de schedel te slaan, zou Walter door de voorkant van de hersenen snijden met een speciaal gereedschap zoals een schroevendraaier met een zeer spitse ijzeren punt. Dit apparaat wordt via de oogkas van de patiënt ingebracht. De patiënt wordt niet verdoofd met medicijnen, maar wordt geëlektrocuteerd met een speciale elektrische golf zodat de patiënt bewusteloos is.

Lobotomie is een gevaarlijke procedure die de patiënt niet helpt

De praktijk van lobotomie werd aanvankelijk als succesvol beschouwd omdat de patiënt rustiger was geworden. Rust betekent hier echter verlamd zijn, zowel mentaal als fysiek. Opgemerkt door een neuroloog en psychiater dr. John B. Dynes, de slachtoffers van de lobotomie vertoonden symptomen als ondoden. Ze verliezen het vermogen om te spreken, te coördineren, te denken en emoties te voelen.

Het wordt gemakkelijker voor families om voor patiënten te zorgen omdat ze niet meer exploderen. De mentale toestand van de patiënt verbeterde echter niet. Rapporten van de familie zeiden dat alledaagse patiënten alleen in de verte konden staren. Uiteindelijk moest de patiënt levenslang in een psychiatrisch ziekenhuis worden behandeld, omdat hij niet in staat was activiteiten uit te voeren zoals normale mensen, zoals eten en werken.

Dit komt natuurlijk omdat hun prefrontale kwabben op zo'n manier zijn beschadigd. De prefrontale kwab is verantwoordelijk voor het uitvoeren van de uitvoerende functies van de hersenen. Bijvoorbeeld beslissingen nemen, handelen, plannen, socializen met anderen, uitdrukkingen en emoties tonen en zichzelf beheersen.

In veel andere gevallen overlijden patiënten na het uitvoeren van lobotomie-operaties. De oorzaak is een enorme hersenbloeding.

Omgaan met psychische stoornissen in de moderne tijd

Aan het eind van de jaren tachtig werd de lobotomieprocedure uiteindelijk stopgezet en uit de praktijk verbannen. Bovendien begon in de jaren vijftig de behandeling van psychische stoornissen met medicijnen te worden ontwikkeld. Deze nieuwe behandeling slaagde er uiteindelijk in om de sadistische praktijk van lobotomie te veranderen.

Tegenwoordig is de behandeling die wordt aangeboden voor ODGJ antidepressiva of antipsychotica, counselingtherapie of een combinatie van beide. Hoewel er tot nu toe geen onmiddellijke genezing of procedure is die psychische stoornissen kan genezen, is de moderne geneeskunde nu veel effectiever in het beheersen van de symptomen van psychische stoornissen en het verbeteren van de kwaliteit van leven van ODGJ.