emailvision.org

Net als andere delen van het bot in de botstructuur in het bewegingssysteem, kan de wervelkolom ook fracturen ervaren die wervelfracturen worden genoemd. Deze aandoening kan gevaarlijk zijn voor de gezondheid en moet daarom onmiddellijk worden behandeld. Om deze aandoening beter te leren kennen, vindt u hier informatie over de symptomen, oorzaken, complicaties en behandeling van wervelfracturen.

Wat is een wervelfractuur?

Een wervelfractuur of wervelfractuur is een aandoening waarbij uw wervelkolom breekt of barst. De wervelkolom wordt gevormd door een reeks wervels (wervels) die elkaar overlappen van de basis van de schedel (nek) tot het bekken.

Van de reeks botten zijn de middelste (thoracale) en lage rug (lumbale) wervelkolom en hun verbinding (thoracolumbale) de meest voorkomende fracturen. Breuken in de wervelkolom in de nek worden vaker cervicale fracturen genoemd, terwijl fracturen in het bekken vaker bekkenfracturen worden genoemd.

Sommige fracturen in de rug kunnen zeer ernstig zijn, maar het kan ook een milde aandoening zijn. In milde omstandigheden is het type fractuur dat meestal optreedt een compressiefractuur, waarbij het bot wordt verpletterd, maar nog steeds in zijn normale positie blijft. Deze aandoening komt meestal voor bij patiënten met osteoporose.

Maar in ernstige omstandigheden kan de wervelkolom breken en optreden in verschillende delen van het bot (barsten breuk) of zelfs verplaatsen van zijn normale locatie (dislocatiefractuur). Dit type ernstige breuk kan spinale instabiliteit tot ruggenmergletsel en zenuwbeschadiging veroorzaken.

De reden is dat een van de functies van de wervelkolom is om het ruggenmerg te beschermen, dat deel uitmaakt van het centrale zenuwstelsel. Schade aan de wervelkolom kan ook het ruggenmerg en de bloedvaten en zenuwen eromheen beschadigen. Wanneer dit gebeurt, kan de patiënt verlamming ervaren.

Tekenen en symptomen van een wervelfractuur

Symptomen van een wervelfractuur of wervelfractuur kunnen voor elke patiënt anders zijn. Dit hangt af van de ernst en de specifieke locatie van het gebroken bot. Maar in het algemeen kunnen de volgende tekenen, kenmerken en symptomen van wervelfracturen optreden:

• Plotselinge, hevige rugpijn of pijn, die over het algemeen erger wordt bij het bewegen of staan ​​en verdwijnt als u op uw rug ligt.
• Zwelling rond het gebroken bot.
• Pijn die uitstraalt naar de arm of het been.
• Moeite met lopen of bewegen.
• Misvormingen, vormveranderingen of zichtbare defecten in de wervelkolom, zoals kromming.
• Verlies van lengte of verkorting van het lichaam.
• Pijn of spierspasmen in de rug, in de buurt van de breuk.

Naast de hierboven genoemde, kunnen sommige symptomen die verband houden met zenuw- en ruggenmergbeschadiging ook optreden als de fractuur beide heeft aangetast. Enkele van deze symptomen zijn:

• Gevoelloosheid, tintelingen of zwakte in de ledematen.
• Soms treedt verlamming of verlamming op.
• Veranderingen in plassen/ontlasting.

Raadpleeg uw arts als u een van de bovengenoemde tekenen of symptomen ervaart, of als u vragen heeft. Ieders lichaam reageert anders. Het is altijd beter om met uw arts te bespreken wat het beste is voor uw situatie.

Oorzaken en risicofactoren voor wervelfracturen

Een veelvoorkomende oorzaak van wervelfracturen is druk of een harde klap op de wervelkolom. Deze druk of impact treedt meestal op als gevolg van een val van hoogte, een auto- of motorongeluk, een blessure tijdens het sporten of een daad van geweld, zoals neergeschoten worden. Volgens Wellstar wordt zelfs 45 procent van de patiënten met wervelfracturen veroorzaakt door auto-ongelukken.

De traumatische gebeurtenissen hierboven leggen te veel druk op de wervelkolom, zodat de wervels kunnen breken omdat ze de kracht niet kunnen weerstaan. Bovendien kan trauma ervoor zorgen dat het lichaam op extreme manieren beweegt, waardoor er extreme krachten op de wervelkolom komen te staan.

Deze extreme kracht veroorzaakt veranderingen in de vorm of misvorming van de wervelkolom. De misvorming kan minimaal zijn als je lichte druk uitoefent, maar het kan ook ernstig worden, zoals voorover buigen (kyfose), als je heel harde druk uitoefent.

Bovendien kan de druk of impact die het lichaam ondervindt, het risico op het veroorzaken van fracturen vergroten als u zwakke botten heeft. Er zijn verschillende medische aandoeningen die botten verzwakken, zoals osteoporose, kanker die is uitgezaaid naar de wervelkolom of botkanker, of spinale tumoren.

In deze toestand kunnen eenvoudige bewegingen of lichte druk, zoals reiken naar voorwerpen, het lichaam draaien of licht vallen, breuken veroorzaken.

Naast de bovenstaande oorzaken zijn er verschillende andere factoren die het risico van een persoon op een wervelfractuur kunnen vergroten. Enkele van deze risicofactoren, namelijk:

• Ouderen.
• Vrouwen, vooral degenen die ouder zijn of door de menopauze zijn gegaan.
• Gebrek aan calciuminname die de neiging heeft een lage botdichtheid te veroorzaken.
• Atleten of sporten met hoge intensiteit.

Diagnose van wervelfractuur

Om een ​​wervelfractuur te diagnosticeren, zal de arts u vragen naar uw symptomen, hoe de verwonding of het trauma is ontstaan, evenals bepaalde medische aandoeningen en risicofactoren die de patiënt kan hebben. Daarna zal de arts een lichamelijk onderzoek van het gebied van de wervelkolom uitvoeren en uw bewegingsbereik testen, inclusief het vaststellen of specifieke bewegingen pijn veroorzaken, vergroten of verminderen.

Als uw arts vermoedt dat u zenuwbeschadiging heeft, kan hij of zij een neurologisch onderzoek uitvoeren. In een neurologisch onderzoek zal de wervelkolomspecialist uw reflexen en spierkracht, andere zenuwveranderingen en de verspreiding van pijn testen.

Daarna zal de arts de diagnose van een wervelfractuur bevestigen door beeldvormende tests uit te voeren, zoals:

• Röntgenfoto. Op deze test is duidelijk een foto van u te zien en of u een breuk heeft.
• CT-scan van de wervelkolom. Deze test is bedoeld om vast te stellen of de breuk de zenuwen en het ruggenmerg heeft aangetast.
• MRI-scans. Deze test onderzoekt zachte weefsels, zoals schijven en zenuwen, om te bepalen of er andere oorzaken van pijn bij de patiënt zijn, evenals om het type fractuur te bepalen en hoe ernstig de fractuur is.

Behandeling voor wervelfracturen

Patiënten met wervelfracturen als gevolg van traumatische gebeurtenissen moeten een spoedbehandeling krijgen op de plaats van het ongeval. In deze toestand zal het medische team over het algemeen een neksteunapparaat en een ruggengraatbord bevestigen om beweging in beide delen van het lichaam te voorkomen. De reden is dat beweging in het gebied van de gebroken wervelkolom de kans op dwarslaesie kan vergroten.

Zodra de wervelfractuur is bevestigd, zal de arts de juiste behandeling voor uw aandoening bepalen. De bepaling van deze behandeling hangt af van het letsel of de oorzaak van de fractuur, het type fractuur en of er sprake is van zenuw- of ruggenmergbeschadiging door de aandoening.

Over het algemeen wordt echter de behandeling van wervelfracturen gegeven, namelijk:

• Verdovende middelen

Artsen zullen gewoonlijk pijnstillers geven, zoals paracetamol (paracetamol) en niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's), zoals ibuprofen om veelvoorkomende pijn te behandelen. Andere pijnstillers kunnen ook worden toegevoegd als de pijn erger wordt.

Medicatie voor spierspasmen, zoals diazepam, kan ook worden gegeven. Overleg met uw arts welk type medicijn voor u geschikt is.

• Een beugel of korset

Bij minder ernstige wervelfracturen, zoals compressiefracturen bij mensen met osteoporose, kan uw arts u adviseren een wervelbrace te gebruiken, zoals een beugel of korset. Dit hulpmiddel wordt over het algemeen 6-12 weken gebruikt, afhankelijk van de toestand van elke patiënt.

Een beugel of korset heeft dezelfde functie als gips bij patiënten met beenbreuken of handbreuken, namelijk het verminderen van beweging (immobilisatie) van de botten tijdens de genezingsperiode. Een beugel of dit korset kan ook helpen pijn te verminderen en veranderingen in de vorm van de wervelkolom als gevolg van fracturen te voorkomen.

• Operatie

Bij ernstige wervelfracturen, ook als er sprake is van zenuw- en ruggenmergbeschadiging, zal in het algemeen een fractuuroperatie worden uitgevoerd. Het doel van de chirurgische procedure voor wervelfracturen is om het bot in zijn oorspronkelijke positie te herstellen, de fractuur te stabiliseren en de druk op het ruggenmerg en de zenuwen te verminderen.

De chirurgische procedure die wordt gegeven, hangt af van het type fractuur dat hij heeft. Bij patiënten met ernstige compressiefracturen zijn twee chirurgische procedures mogelijk, namelijk vertebroplastiek en kyphoplastie. Vertebroplastiek wordt uitgevoerd door een katheter in de gebroken ruggengraat in te brengen en botcement door de katheter te injecteren om de ruggengraat te stabiliseren.

Terwijl kyphoplastie wordt gedaan door een chirurgisch instrument in de vorm van een buis in het gebroken bot in de rug te steken. Vervolgens wordt de buis gepompt om het gebroken bot in zijn oorspronkelijke positie en hoogte te herstellen en een holte te vormen die met botcement moet worden gevuld. Zodra de holte is gevuld, wordt de buis weer verwijderd en wordt de chirurgische incisie gesloten.

Naast deze twee chirurgische procedures kan het proces van het stabiliseren van het bot ook worden uitgevoerd met andere procedures, zoals spinale fusiechirurgie of de installatie van speciale fixatiehulpmiddelen, zoals schroeven, staven of kooien, inclusief laminectomie.

Laminectomie wordt meestal uitgevoerd op barsten breuk onstabiel. Bij deze operatie verwijdert de chirurg de achterkant van de wervelkolom (lamina) en andere botten die op het ruggenmerg drukken. Daarna zal de arts het gebroken bot opnieuw stabiliseren door het bot te reconstrueren of schroeven boven en onder het gebroken bot te plaatsen.

• Therapie of revalidatie

Na het ondergaan van een behandeling, al dan niet chirurgisch, zal in het algemeen fysiotherapie (fysiotherapie) of revalidatie worden uitgevoerd om het bewegingsbereik te helpen herstellen en normale activiteiten uit te voeren. Andere therapieën, zoals ergotherapie, kunnen nodig zijn, afhankelijk van de toestand van de individuele patiënt. Raadpleeg hiervoor uw arts of therapeut.

Hoe lang duurt het om te herstellen van een wervelfractuur?

Vertebrale fracturen genezen over het algemeen binnen 6-12 weken. Gedurende die tijd een beugel zal blijven worden gebruikt. Ook nadat u geopereerd bent, een beugel moet worden gebruikt om het genezingsproces te ondersteunen. Daarna zult u waarschijnlijk drie tot zes weken fysiotherapie ondergaan.

Uw arts zal u vertellen wanneer u uw normale activiteiten kunt hervatten. Kleine fracturen stellen u in staat om terug te keren naar uw normale levensstijl. Ernstige fracturen kunnen maanden of jaren duren om volledig te genezen.

Om het herstelproces te helpen, moet u stoppen met roken, geen alcohol consumeren en voedsel eten voor fracturen dat goed te eten is. Vergeet niet om altijd bewegingsoefeningen te doen zoals aanbevolen door uw fysiotherapeut.

Complicaties die kunnen optreden bij wervelfracturen

Het hebben van een wervelfractuur verhoogt het risico op het ontwikkelen van andere medische aandoeningen of complicaties. Enkele van de mogelijke complicaties van een wervelfractuur zijn:

• Bloedstolsels in bekken en benen door te lange rust tijdens immobilisatie of behandeling.
• Longembolie, die optreedt wanneer een bloedstolsel uit elkaar valt en naar de longen reist.
• Longontsteking. Dit gebeurt meestal wanneer een wervelfractuur heeft geleid tot een dwarslaesie. De aandoening kan het middenrif en de spieren in de borst en buikwanden aantasten, waardoor u moeilijker kunt ademen en hoesten.
• Decubitus of decubitus, als gevolg van te lang in één houding zitten, zoals in bed liggen, tijdens een periode van immobilisatie of behandeling.

Daarnaast zijn er ook risico's of complicaties die kunnen optreden in verband met de wervelkolomoperatie die u ondergaat. Deze complicaties, namelijk bloeding, infectie, lekkage van ruggenmergvocht, non-union (er vindt geen bottransplantatie plaats) of complicaties door andere verwondingen.