emailvision.org

Breuken of breuken kunnen optreden in elk gebied van het bot, inclusief de handen, voeten, polsen en enkels. Naast deze veel voorkomende botlocaties kunnen echter ook fracturen optreden in de heup en het bekken (bekkenfractuur). Om meer te weten te komen over dit type fractuur, vindt u hier volledige informatie over bekkenfracturen die u moet weten.

Wat is een bekkenfractuur?

Een bekkenfractuur is een breuk die optreedt in een of meer van de botten waaruit het bekken bestaat. Het bekken is een groep botten aan het einde van de romp, tussen de wervelkolom en de benen. Zijn functie is om spieren te helpen binden en organen in de onderbuik te beschermen, zoals de blaas, darmen en rectum.

De bekkenbeenderen omvatten het heiligbeen (het grote driehoekige bot aan de basis van de wervelkolom), stuitbeen (staartbeen) en heupbeen. Het heupbeen, zowel rechts als links, bestaat uit drie botten, het ilium, het schaambeen en het zitbeen.

Deze drie botten scheiden zich tijdens de kindertijd, maar versmelten vervolgens met de leeftijd. De ontmoeting van deze drie botten vormt ook het acetabulum, het deel van het bekken dat de vorm heeft van een holle kom en fungeert als een holte voor het heupgewricht. Het acetabulum verbindt het bekken met het dijbeen (femur).

Bekkenfracturen zijn een zeldzaam type fractuur. OrthoInfo zei dat het aantal gevallen van heupfracturen slechts ongeveer 3% van alle soorten fracturen bij volwassenen voorkwam. De meest voorkomende soorten fracturen zijn polsfracturen, enkelfracturen en sleutelbeen- of schouderfracturen.

Hoewel zeldzaam, kunnen ernstige heupfracturen levensbedreigend zijn. De reden is dat het bekkenbot zich dicht bij grote bloedvaten en organen bevindt, dus gebroken botten op deze locatie kunnen orgaanschade en bloedingen veroorzaken. Daarom vereist dit type fractuur vaak medische noodbehandeling.

Tekenen en symptomen van een bekkenfractuur

Veelvoorkomende tekenen en symptomen van een bekkenfractuur of heup- en heupfractuur zijn:

• Pijn in de lies, heup of onderrug.
• Niet in staat om op te staan ​​of op te staan, vooral na een val.
• Kan het been niet optillen, verplaatsen of draaien.
• Moeite met lopen.
• Zwelling en blauwe plekken in en rond het bekkengebied.
• Gevoelloosheid of tintelingen in de lies of benen.
• Ongelijke beenlengte, meestal is het been op de geblesseerde heup korter dan het andere.
• Het been aan de zijkant van de geblesseerde heup wijst naar buiten.

In ernstige gevallen kan een heupfractuur symptomen veroorzaken, zoals een bloeding uit de vagina, urethra (de buis die urine van de blaas naar buiten het lichaam voert), of het rectum (de ruimte die vast afval bevat van de dikke darm die moet worden uitgescheiden buiten het lichaam), of moeite met urineren. Als u een of meer van deze symptomen heeft, moet u onmiddellijk een arts raadplegen.

Oorzaken en risicofactoren voor bekkenfractuur

Een veelvoorkomende oorzaak van bekkenfracturen of heup- en heupfracturen is een harde klap op het botgebied, zoals een auto- of motorongeluk met hoge snelheid of een val van grote hoogte. In deze toestand kunnen bekkenfracturen optreden bij mensen van elke leeftijd die nog gezond zijn.

Breuken in het bekken en de heupen kunnen echter ook worden veroorzaakt door verzwakte botaandoeningen, zoals osteoporose. Bij mensen met deze aandoening kan zelfs een lichte impact op het bekken een breuk in dat deel van het bot veroorzaken. De oorzaak van deze bekkenfractuur komt meestal voor bij ouderen als gevolg van verouderingsfactoren die osteoporose veroorzaken.

In zeldzame gevallen kunnen heupfracturen ook optreden als gevolg van hoge atletische activiteit waardoor het zitbeen scheurt van de spier die aan het bot hecht. Deze aandoening wordt ook wel een avulsiefractuur genoemd. Avulsiefracturen in het bekken komen meestal voor bij jonge atleten.

Naast de bovenstaande oorzaken zijn er verschillende factoren die het risico op het ontwikkelen van een fractuur in het bekken of het bekken en de heupen verhogen, namelijk:

• Vrouwelijk geslacht, vooral na het ingaan van de menopauze, wat sneller verlies van botdichtheid kan veroorzaken dan mannen.
• Leeftijdsverhoging. Hoe ouder u bent, hoe vatbaarder u bent voor heup- en heupfracturen.
• Familiegeschiedenis, dat wil zeggen, als uw ouders een heupfractuur hadden, loopt u een hoog risico op hetzelfde.
• Niet genoeg calcium en vitamine D krijgen. Beide voedingsstoffen zijn belangrijk voor het versterken van botten.
• Gebrek aan lichaamsbeweging, zoals wandelen, zorgt ervoor dat botten en spieren verzwakken, waardoor u meer kans heeft om te vallen en uw heup te breken.
• Rookgewoonten en overmatig alcoholgebruik.
• Medische aandoeningen die de hersenen en het zenuwstelsel aantasten en die het risico op vallen verhogen, zoals beroerte, dementie, de ziekte van Parkinson en perifere neuropathie.
• Andere chronische medische aandoeningen, zoals endocriene aandoeningen die broze botten veroorzaken, darmaandoeningen die de opname van calcium en vitamine D verminderen, en een lage bloedsuikerspiegel en lage bloeddruk verhogen het risico op vallen.
• Langdurig gebruik van bepaalde medicijnen, zoals steroïden.

Diagnose van bekkenfractuur

Om een ​​bekkenfractuur of -fractuur te diagnosticeren, zal uw arts uw bekken en heup onderzoeken op lichamelijke symptomen. Vervolgens zullen beeldvormende tests worden uitgevoerd om de diagnose te bevestigen en te controleren hoe ernstig de breuk is. Tests die kunnen worden uitgevoerd, zijn onder meer:

• Röntgenfoto's kunnen de aanwezigheid van een gebroken bot aantonen.
• Met een CT-scan kunnen botgebieden in meer detail worden weergegeven, vooral voor gevallen van meer gecompliceerde bekkenfracturen.
• MRI, die meer gedetailleerde beelden van het bot en het omliggende weefsel laat zien, vooral om te controleren op mogelijke stressfracturen.
• Urethrografie, die afbeeldingen van de urethra kan tonen om te zien of er schade is door een breuk.
• Angiografie, die afbeeldingen van de bloedvaten rond het bekken kan tonen.

Behandeling van heup en heupfracturen

De behandeling van bekkenfracturen kan voor elke patiënt anders zijn. Dit hangt af van het patroon van de breuk, hoeveel bot er is verplaatst, de toestand van de verwonding en de algemene toestand van de patiënt.

Bij niet-ernstige heupfracturen, waarbij het bot niet of slechts weinig verschuift, is een niet-chirurgische behandeling voldoende om deze aandoening te behandelen. Dit type fractuur vereist echter geen cast-achtige fracturen van de handen en voeten.

In deze toestand hoeft u mogelijk slechts ongeveer drie maanden een rollator te gebruiken, zoals krukken (stok) of een rolstoel, totdat uw bot geneest. U krijgt ook pijnstillers, niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's) of anticoagulantia om het risico op bloedstolsels in het bekken en de benen te verminderen.

Bij ernstige heupfracturen is een operatie echter de meest effectieve maatregel om deze aandoening te behandelen. Voordat de operatie wordt uitgevoerd, zal de arts echter eerst de shock, inwendige bloedingen en orgaanschade die kunnen optreden, aanpakken. Het doel is om het bloeden onder controle te houden en de toestand van de gewonde patiënt te stabiliseren.

Tijdens de operatie kunt u een of meer soorten fractuuroperaties ondergaan. Hier zijn enkele soorten operaties voor bekkenfracturen die vaak worden uitgevoerd:

• Interne penbevestiging

Bij dit type breukchirurgie worden de botten uitgelijnd met hun normale positie en vervolgens verbonden met behulp van een schroefvormige pen of metalen plaat op het oppervlak van het bot. Deze pen dient om de positie van het bot vast te houden totdat het geneest.

• Externe penbevestiging

Naast inwendig kan uw arts een fixatie of pen gebruiken die uitwendig onder uw huid of lichaam wordt geplaatst. Bij dit type operatie worden schroeven in het bot ingebracht via kleine incisies in de huid en spieren. Vervolgens worden de schroeven gemaakt om aan weerszijden van het bekken uit de huid te steken.

Van de uitstekende schroef wordt buiten de huid een koolstofvezelstaaf bevestigd die dient om het gebroken bot in de juiste positie te houden. In sommige gevallen kan deze externe pen worden gebruikt totdat het bot geneest. Bij patiënten die dit apparaat echter niet lang kunnen gebruiken, wordt externe fixatie alleen toegepast totdat andere behandelingsprocedures kunnen worden uitgevoerd.

• Heupvervangende operatie

Vooral voor het heupgebied, vooral in het acetabulum, wordt vaak een heupvervangende operatie aanbevolen. Dit type operatie wordt uitgevoerd als uw heupfractuur de bloedtoevoer naar de bal van het heupgewricht heeft verstoord.

Dit letsel komt meestal voor bij oudere mensen met fracturen femurhals of een femurhals die de neiging heeft niet goed te genezen. Want de werking van de peninstallatie alleen is niet voldoende om het bot te kunnen herstellen en stabiliseren.

Dit type operatie kan geheel of gedeeltelijk worden uitgevoerd. Bij een totale heupvervangende operatie worden het bovenste dijbeen (dijbeen) en de holte in het heupbot vervangen door een prothese of kunstbot van metaal.

Een gedeeltelijke heupvervangende operatie wordt uitgevoerd door het hoofd en de nek van het gebroken dijbeen te verwijderen en te vervangen door een kunstmatig bot van metaal. Dit type operatie wordt meestal uitgevoerd als de punt van het gebroken bot is verplaatst of beschadigd en wordt over het algemeen aanbevolen voor volwassenen met andere gezondheidsproblemen of cognitieve stoornissen die niet zelfstandig kunnen leven.

• Skelettractie

Skelettractie is een apparaat dat bestaat uit katrollen, snaren, gewichten en een metalen frame dat op een bed is gemonteerd. Dit laadkatrolsysteem wordt gebruikt om stukken bot op hun juiste positie uit te lijnen.

Bij heup- en heupfracturen wordt skelettractie vaak gebruikt na de verwonding en wordt deze na de operatie vrijgegeven. Soms kunnen fracturen in het acetabulum worden gecorrigeerd door alleen skelettractie. Deze beslissing is echter zeer zeldzaam.

Bij skelettractie worden metalen pinnen in het dijbeen en scheenbeen geïmplanteerd om de voet te helpen positioneren. Vervolgens wordt er een gewicht op de pinnen geplaatst om het been te trekken en de breuk in de juiste positie te houden.

Herstelperiode na behandeling van bekkenfractuur

Na het ondergaan van bovenstaande behandelingen komt u doorgaans in een periode van revalidatie of herstel. Tijdens deze periode heeft u over het algemeen fysiotherapie nodig om uw spieren en botten te versterken, zodat ze u kunnen helpen bewegen.

U kunt ook ergotherapie krijgen om u te helpen bij dagelijkse activiteiten, zoals wassen, aankleden en koken. Ook bij deze ergotherapie bepaalt de therapeut of je een rollator of rolstoel nodig hebt voor activiteiten.

Vergeet tijdens de herstelperiode niet om altijd aan de benodigde voedingsbehoeften te voldoen door de aanbevolen voedingsmiddelen voor fracturen te eten. Raadpleeg een arts voor meer informatie.