Jeukende wonden een teken van willen genezen? Niet gekrast, ja!
Iedereen moet gewond zijn geraakt. Of het nu gaat om kleine snijwonden, schaafwonden of zelfs postoperatieve wonden. Naast het veroorzaken van pijn, veroorzaakt de wond vaak jeuk. Niet zelden, voor degenen onder u die ongeduldig en geïrriteerd zijn, zal het uiteindelijk aan de wond krabben.
Waar de bekraste wond ervoor zorgt dat de droge huidlaag weer opengaat en het genezingsproces vertraagt. Dan, de mythe die de ronde doet, geeft de toestand van de jeukende wond aan dat de wond in de komende tijd zal genezen. Is het waar dat de jeukende wond een teken is dat hij wil genezen? Bekijk de volgende feiten.
Als het jeukt, niet krabben
Jeuk kan door verschillende dingen worden veroorzaakt. Of het nu komt door een ontsteking door blootstelling aan vreemde stoffen, of zelfs allergenen (allergieën). Dan, als je jeuk voelt, krab je er reflexmatig aan. In het begin zal de jeuk verdwijnen en comfortabel aanvoelen. Maar enkele ogenblikken later zult u door het krabben pijn voelen op de voorheen jeukende plek.
Welnu, omdat pijn ontstaat, scheidt het lichaam van nature serotonine af. Het doel is om de pijn die wordt gevoeld te verminderen. Het reguleert echter niet alleen pijn, serotonine geeft ook een gevoel van "tevredenheid" bij het krabben. Dus, hoe meer serotonine er wordt geproduceerd als gevolg van pijn, hoe meer je het gevoel krijgt dat je gaat krabben.
De jeuk kan degene die wordt gekrast of gesneden verder irriteren, het groeiende weefsel verwijderend, het genezingsproces vertragend en het littekenweefsel verergeren. Bovendien kan het krabben van de wond ervoor zorgen dat schadelijke bacteriën op de handen op de wond terechtkomen, wat kan leiden tot een hoger risico op infectie.
Is het waar dat de toestand van een jeukende wond een teken is dat hij wil genezen?
Jeuk tijdens het wondgenezingsproces is een normaal en veel voorkomend verschijnsel. Over het algemeen zal de jeuk in dit geval vanzelf verdwijnen. Als de jeuk niet vanzelf overgaat, heb je mogelijk een keloïde of hypertrofische wond.
Meestal treedt jeuk in littekens op als gevolg van fysieke stimulatie, chemische stimulatie en ook de regeneratie of reparatie van zenuwen. Enkele voorbeelden van fysieke stimuli kunnen de vorm hebben van mechanische, elektrische of thermische stimuli.
De chemische stimulus die jeuk in de wond veroorzaakt, kan te wijten zijn aan histamine. Histamine is overvloedig aanwezig in keloïde en hypertrofische wonden en dit gebeurt gelijktijdig met de vorming van nieuw collageenweefsel.
Aan de andere kant vindt zenuwregeneratie plaats in alle wondgenezingsprocessen. Op het moment van deze zenuwregeneratie zijn er zenuwvezels met een dunne myeline-omhulling en C-zenuwvezels die geen omhulling hebben. De hoeveelheid van de twee is niet in balans zodat het de jeuk kan vergroten. Alle bovengenoemde factoren dragen bij aan de jeuk van de wond tijdens de genezing.
Sommige therapieën die kunnen worden gegeven om jeuk te verminderen, zijn vochtinbrengende crèmes, ontstekingsremmende geneesmiddelen zoals lokale corticosteroïden die rechtstreeks op het jeukende gebied kunnen worden aangebracht, interferon, actueel retinoïdezuur en siliconengel in de vorm van vellen of crèmes.
